Het jaar 2020 nadert zijn einde en dat betekent dat de balans over het jaar weer mag worden opgemaakt. Ontzettend clichématig allemaal ja, maar in deze uitzonderlijke tijd, die eigenlijk helemaal niet meer zo uitzonderlijk is, is er weinig anders te doen. Bij dezen dus een lijstje met mijn top 10 albums van het jaar.

10. Mac Miller – Circles

Van Mac Miller had ik weleens gehoord, maar de muzikale gedachtenspinsels van de Amerikaan passeerden nooit echt mijn revue. Dat veranderde al aan het prille begin van 2020 toen postuum zijn zesde en laatste album werd uitgebracht, Circles. De rapper overleed in 2018 al, maar producer Jon Brion voltooide het album met het materiaal dat er lag en de gesprekken die hij met Miller had gevoerd.

Het resultaat is een plaat die zacht, gevoelig en toch soms steenhard kan klinken. Dat komt vooral door de persoonlijke issues van Miller zelf, die dit met een bepaalde melancholiek weet te brengen, terwijl dit wordt ondersteund door rustige beats die nummers als ‘Good News’ en ‘Blue World’ perfect ondersteunen. Eén van de mooiste platen om het jaar mee te beginnen en af te sluiten.

9. Eefje de Visser – Bitterzoet

Eefje de Visser is mij ontgroeid, maar Bitterzoet bracht ons weer samen. Na haar debuut De Koek en het opvolgende album Het is was ik onder de indruk van haar beschouwende en humoristische teksten, terwijl ze ook de grens zoekt van pop, jazz en zelfs hiphop. Daarna verdween ze van mijn radar en speelde ze meer met elektronische invloeden.

Toentertijd had ik niks met deze muzikale switch en Bitterzoet leek mij op het eerste ogenblik ook niks te doen. Uit het niets werd ik toch weer het konijnenhol ingesleurd door Eefje en verloor ik de controle door één nummer: ‘Controle’. Passender kan het bijna niet.

8. Roísín Murphy – Roísín Machine

De Ierse zangeres overviel mij complete in 2008 met haar album Overpowered, waarin ze deinzende popdeuntjes afwisselt met een soepele stem die als enige doel heeft om je te laten dansen. Dat kan eventueel ook verleiden zijn, maar dat laat ik over aan iedere luisteraar. Na deze plaat werd het helaas angstvallig stil rondom Murphy en sporadisch verscheen er een single, maar het was wachten op zo’n nieuwe langspeler.

Roísín Machine is die nieuwe plaat en Murphy heeft er acht (?!) jaar lang aan gesleuteld. De sporadische voorproefjes deden echt smaken naar meer en vooral omdat ze meer richting een disco-georiënteerd geluid gaat met langere duur. ‘Incapable’, ‘Murphy’s Law’ en ‘Something More’ tikken allemaal de acht minuten aan en zijn verlengstukken van Donna Summers ‘I Feel Love’. Enige kniesoor is dat juist die heerlijk uitgesponnen versies op de deluxe editie van het album staan.

7. Carly Rae Jepsen – Dedicated Side B

“Hey, I just met you. And this is crazy. But here’s my number, so call me, maybe!” Sinds 2011 kent iedereen dit zinnetje wel en ook de zangeres die het zingt. De Canadees Carly Rae Jepsen werd al snel gezien als een gimmick door dit nummer en dat was bij mij ook het geval. Noem het dan ook verrassend dat zij met Dedicated één van de beste platen van 2019 maakte, waarin electropop en disco perfect worden gemixt door deze popprinses.

Voor die plaat schreef ze bijna 200 nummers en een selectie daarvan bracht ze ook in 2020 uit onder de noemer Dedicated Side B. Dit deed ze ook bij haar voorganger Emotion en is voor haar fans en popliefhebbers een perfecte mix; twee albums met heerlijke poptracks die flirten met de disco van de 70 en 80 en naar voren komen in ‘Summer Love’ en ‘Solo’. Rae Jepsen bewijst hiermee dat ze echt een popprinses is die al een steek doet naar kroon.

6. Parcels – Parcels Live Vol. 1

Dat je als band in een Frans café speelt en wordt opgemerkt door twee heren die je uitnodigen om eens een sessie op te nemen in Los Angeles. Het overkwam de vijf mannen van het Australische Parcels en de twee heren in het publiek waren niemand dan Guy-Manuel de Homem-Christo en Thomas Bangalter, oftewel Daft Punk.

Het resultaat is muziek die ontzettend dansbaar is en, zoals de band zelf al beschrijft, een combinatie tussen elektropop en discosoul. Met Parcels Live Vol. 1 smokkel ik ook, want de plaat kwam in 2018 al uit, maar een compleet live opgenomen versie verscheen dit jaar. Op nummers als ‘Tieduprightnow’, ‘Comedown’ en ‘Lightenup’ hoor je de energie en moet je wel dansen en verlang je terug naar die uitgaansavonden. Gelukkig komen we er nog doorheen met Parcels Live Vol. 1.

5. Dua Lipa – Future Nostalgia

“Ik ken niks van Dua Lipa”, zei ik twee jaar geleden nog tegen één van mijn schoolvrienden op Lowlands. Desondanks sleurde hij mij mee naar deze popkoningin en langzamerhand kwam ik erachter dat ik toch meer kende van de Brits-Servische dame dan ik voorzien had. En met ‘Don’t Start Now’ en ‘Physical’ trapte zij 2020 denderend af.

Met Future Nostalgia wil Dua Lipa, zoals de titel al zegt, het beste van tweede tijdperken combineren en dat lukt haar verdomd goed. Het zorgt voor een unieke hedendaagse mix van pop met disco-invloeden wat zorgt voor een heerlijk elektropopsausje. Hoogtepunten zijn ‘Hallucinate’ en ‘Levitating’ en dan staat er nog meer lekkers op Future Nostalgia.

4. Sports Team – Deep Down Happy

Het lijkt wel alsof het diep in de genen van de Britten zit: bandjes en lekkere gitaarmuziek. Die genen zitten ook diep bij Sports Team, waaruit aanstekelijke gitaarmuziek voortvloeit waarin de liefde voor Ashton Kutcher, de Wetherspoons of juist één van de befaamde snelwegen in Engeland, de M5, wordt bezongen.

Daarnaast is frontman Alex Rice is een echt podiumbeest die de boel goed weet op te zwepen live en nummers als ‘Going Soft’, ‘Here’s The Thing’ en ‘Fishing’ zullen voor veel vrolijke gezichten zorgen. Voor mij staat de band ook hoog op de lijst vanwege vakmanschap. Drumster Al Greenwood wordt tijdens het liveconcert Deep Down Happy in een pub geraakt door glas en drumt al bloedend door en weet niet van ophouden. Schitterende beelden.

3. IDLES – Ultra Mono

Het begon met één nummer over pro-immigratie, ‘Danny Nedelko’, en toen begon dat etterende rock-punk adertje in mijn lijf meer te groeien. Voor ik het wist brulde ik hardop mee met ‘Never Fight a Man with a Perm’ of ‘Divide & Conquer’ en was ik verslaafd aan de band IDLES. Tweede album Joy as an Act of Resistance draaide ik kapot, op de voet gevolgd door debuutplaat Brutalism. Mijn verwachtingen voor album nummer drie, Ultra Mono, waren dan ook torenhoog.

En al vanaf de eerste tonen van ‘War’ weet ik dat het goed gaat komen. De oerschreeuwen van Joe Talbot over sociale ongelijkheid, Black Lives Matter, mentale issues en giftige mannelijkheid komen er dondershard uit, terwijl dit constant wordt gevolgd door een bas die nooit helemaal weg is en vaak uit het niets opdoemt. Een plaat waar het bloed van gaat koken en dat is in deze tijd soms echt nodig.

2. Run the Jewels – RTJ4

En zo staan twee albums in mijn top 3 platen van het jaar in het teken van woede, frustratie en de roep om respect en eenheid. Net zoals bij Mac Miller kende ik Run the Jewels van naam, maar had ik nog niks van ze gehoord. Dat veranderde toen ik ‘Ooh La La’ in april hoorde en redelijk snel daarna bracht de band, vanwege de protesten in Amerika tegen racisme en politiegeweld, RTJ4 uit. “Fuck it, waarom wachten? De wereld zit tjokvol met bullshit dus hier hebben jullie iets rauws om te luisteren, terwijl we hiermee moeten dealen”, aldus rappers El-P en Killer Mike.

En dat is precies wat het is: een rauw album met brute beats en vaak een diepere boodschap. De vele artiesten die bijdragen overschaduwen het album niet, maar weten precies datgeen toe te voegen dat de nummers beter in elkaar zitten. ‘Pulling the Pin’ is angstaanjagend goed door Josh Homme en Mavis Staples en ‘JU$T’ heerlijk scherp met Pharrell Williams en Zack de la Rocha. Een subliem album dat onverwacht hoog in mijn lijstje staat.

1. Gorillaz – Song Machine Season 1: Stange Timez

Wat kan ik veel over deze band vertellen. Eén van mijn favoriete bands aller tijden en voor het eerst wordt er geen concreet albumprincipe bedacht, maar gooien muzikant Damon Albarn en tekenaar Jamie Hewlett het over een andere boeg. Elke maand een single met videoclip uitbrengen die samen één seizoen vormen, gegoten in de vorm van een album.

Geen overkoepelend thema dus deze keer, zoals de plastic soep en dat we beter voor onze planeet moeten zorgen (Plastic Beach) of de winst van Trump (Humanz), maar singles die hangen tussen het hier en nu. Titeltrack ‘Stange Timez’ met Robert Smith van The Cure gaat natuurlijk over de coronapandemie, maar bespreekt ook de penibele situatie in Belarus, terwijl het nummer ‘Pacman’ draait om leven in een game en ook toevalligerwijs op de 40^ste verjaardag van het gele hapmonstertje uitkomt.

Dan kan ik het ook nog hebben hoe gitaarvirtuoos Peter Hook een héérlijk New Order-sausje dropt op ‘Aries’, samen met drumwonderkind Georgia, aangevuld met de zweverige zang van Albarn. Of het denderende ‘Momentary Bliss’ met punkschavuiten Slaves en rapper slowthai. De lijst kan eindeloos doorgaan, maar voor mij bewees de band dat het na toch enigszins tegenvallende Humanz ijzersterke nummers kan maken. Het is wachten op seizoen 2.